Ο Κήπος της Αφροδίτης

Περπατώντας στα δρομάκια της Σκάλας Ερεσού και απολαμβάνοντας την αύρα της καλοκαιρινής πανσελήνου, φτάσαμε στην πόρτα μιας φωτισμένης αυλής. Παντού πράσινο, αυτοσχέδια φώτα με πλεκτά παραδοσιακά καλαθάκια, πολλά λουλούδια (ακόμα και στα τραπεζομάντηλα), σκέπαστρο από φοίνικες όπου κρέμονταν μικρές νεράιδες και πεταλούδες, ωραίες μυρωδιές… δροσιά και μια μοναδική γαλήνη. Γοητευμένοι από αυτό που αντικρίζαμε, θελήσαμε, με τη σύντροφό μου, να το βιώσουμε περισσότερο. Καθίσαμε. Μια χαμογελαστή συμπαθητική κυρία μας υποδέχτηκε ευγενικά. Μας είπε το μενού, επαναλαμβάνοντας δυο-τρεις φορές ότι διαθέτουν φρέσκα τοπικά προϊόντα ποιότητας. Γρήγορα το επιβεβαιώσαμε. Υπέροχο το γεύμα. Όλα ιδιαιτέρως γευστικά και προσεγμένα. Συμπεριλαμβανομένων του σερβίτσιου και της διακόσμησης των πιάτων (όχι κάτι εξεζητημένο, απλά κάτι όμορφο που ξέφευγε από τα τετριμμένα). Προστιθέμενη αξία… Το μέρος αυτό μπορεί να σου ικανοποιήσει όλες σου τις αισθήσεις: την όραση, τη γεύση, την οσμή, την αφή και την ακοή. Αυτό νομίζω (πρέπει να) είναι και το ζητούμενο...

Ο Κήπος της Αφροδίτης που ανακαλύψαμε στην Ερεσό

Από την άλλη, σκέφτεσαι τους δικούς μας «επιχειρηματίες»… οι περισσότεροι φτηνής αισθητικής, που σκέφτονται μόνο «να ταΐσουν τον κόσμο» και όχι να προσφέρουν μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εμπειρία στον επισκέπτη/ τουρίστα (κάτι που πολλοί επισκέπτες εισπράττουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο). Επιχειρηματικότητα, όμως, σημαίνει ταυτότητα, σεβασμός, φιλοξενία, ποιότητα, φαντασία και αισθητική. Όχι κουτοπονηριά, αρπαχτή, προχειρότητα, καταλήψεις δημοσίων χώρων, φωνές, έλλειψη συντονισμού, δυνατή μουσική και “super market” αισθητική (πλαστικά καλύμματα-«θερμοκήπια», πρόχειρα τραπεζομάντηλα μιας χρήσης, δυνατός λευκός φωτισμός πανηγυριού, κακή διακόσμηση/διαρρύθμιση του χώρου, έλλειψη φαντασίας στο στολισμό των πιάτων, προτηγανισμένες πατάτες, λάδι κακής ποιότητας, τζατζίκι μαζικής παραγωγής. υπερτιμολογημένη μαγειρική «γκουρμέ», κλπ). Η υγιής επιχειρηματικότητα προϋποθέτει ενασχόληση, αναζήτηση, γούστο, μεράκι και αγάπη. Πόσοι άραγε αγαπάνε αυτό που κάνουνε; Ναι, δυστυχώς, λίγοι είναι εκείνοι που σε ικανοποιητικό βαθμό πληρούν το σύνολο των προδιαγραφών.

 

Το πρώτο πιάτο και ο συνήθης επισκέπτης… 

Φεύγοντας ευχαρίστησα τους οικοδεσπότες και τους παίνεψα για το γούστο και το αποτέλεσμά τους. Η ιδιοκτήτρια δεν είναι από εδώ (αν κατάλαβα καλά ήταν από Ολλανδία ή Γερμανία), αλλά μένει πολλά χρόνια στην Ερεσό. Ρώτησα το όνομα του μαγαζιού, αλλά δεν το συγκράτησα… ο κήπος της Αφροδίτης, έτσι θα το θυμάμαι. Δυστυχώς, λίγοι δίνουν βάση στην αισθητική και ακόμα λιγότεροι τη θέτουν ως προτεραιότητα. Ελάχιστα άτομα τιμάνε τη θεά της Ομορφιάς σήμερα - και όχι, δεν χρειάζονται υπερβολές… απλά, καθημερινά πράγματα. Όσοι πραγματικά Την τιμάνε, όποιοι και αν είναι αυτοί, θα έχουν την εύνοια και τη στήριξή μου.

Το ίδιο ισχύει και για τα ενοικιαζόμενα, τα οποία δεν πρέπει να είναι απλά ένα ψυχρό αδιακόσμητο δωμάτιο με ένα σουηδικό κρεβάτι, αλλά καλαίσθητα δωμάτια, κομμάτια της κληρονομιάς του τόπου ή έστω μιας κάποιας ταυτότητας. Η παραπάνω εικόνα είναι ένα παράδειγμα του πως μπορεί να διαμορφωθεί μια απλή ταράτσα, αν υπάρχει μεράκι… Η φωτογραφία είναι από (φτηνό) ενοικιαζόμενο στην Ερεσό που ανήκει σε κυρία, η οποία επίσης δεν είναι από τη χώρα μας, αλλά μένει επίσης πολλά χρόνια στην Ερεσό. Μήπως λοιπόν πρέπει να το πάρουν λίγο πιο σοβαρά οι δικοί μας επιχειρηματίες;