Αμείλικτα, αναπάντητα ερωτήματα…

Γιατί τόσο καιρό, στα Πάμφιλα της Λέσβου, διαιωνίζεται η επιβάρυνση του περιβάλλοντος, της υγείας και της ποιότητας ζωής των πολιτών και επιτρέπεται σε κάποιους να λειτουργούν σε βάρος της ανάπτυξης του τόπου ή ακόμα και σε βάρος της καθημερινής ζωής ενός ανθρώπινου πληθυσμού; Ποιοι και γιατί το επιτρέπουν τη στιγμή που υπάρχουν εκατοντάδες επώνυμες καταγγελίες και δεκάδες πιστοποιημένες παραβάσεις;

Πότε πια θα ασχοληθεί το Υπουργείο Περιβάλλοντος με τα περιβαλλοντικά προβλήματα του νησιού μας που έχουν τόσο σοβαρές κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις; Που είναι οι προσπάθειες για πράσινη οικονομική ανάπτυξη;

Και μέχρι πότε, όλοι εμείς, θα ανεχόμαστε την αδράνεια και τον εμπαιγμό από αρμόδιους δημοσίους φορείς/υπαλλήλους, και από ανυποψίαστους, αδιάφορους αιρετούς εκπροσώπους συλλογικών οργάνων;

Περισσότερα, προσεχώς… Και όπως πάντα με φωτογραφικό υλικό, έγγραφα, στοιχεία, σαφήνεια και τεκμηρίωση.

Τελικά, σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, ποιοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες των λαθών και της αποτυχίας; Ποιοι έχουν αναλάβει να προστατεύσουν τους πολίτες και τη γη μας; Ποιες είναι οι ποινές; Ποιοι τις επιβάλλουν; Και ποιοι διασφαλίζουν τη σωστή εκτέλεσή τους;

Είναι αυτονόητο ότι οι ευθύνες πρέπει να αποδίδονται αναλογικά, διότι η προκρούστεια ισοπεδωτική λογική, ανοίγει το δρόμο προς το χάος...

Επιμένουμε… γιατί η οποιαδήποτε Πρόοδος προϋποθέτει Δράση.
Επιμένουμε... ως πολίτες, υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον.
Επιμένουμε... γιατί κάποιος πρέπει να επιμείνει.

Και εκτιμώ ότι είναι πολύ σημαντικό και συνετό να καταλάβουν ότι θα επιμείνουμε... Διότι όλες αυτές οι νοοτροπίες μας έφεραν στη σημερινή δυσάρεστη κατάσταση. 

«Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.» Ν. Καζαντζάκης